انجام مبادلات تجاری بین ایران و کره جنوبی با یورو اتفاقی است که از دو وجه باید مورد نظر قرار گیرد. نخست اینکه این اتفاق در نوع خود یک خبر خوشایند است، چرا که به هر تقدیر با فراهم شدن امکان استفاده از یک ارز بین المللی در مراودات تجاری میان تهران و سئول، سطح مبادلات تجاری و اقتصادی بین این دو کشور نیز رو به افزایش می گذارد، زیرا در این حالت بسیاری از هزینه‌ها که به دلیل فعالیت های اقتصادی بر پایه ارزهای دو کشور ایجاد می شد، حالا دیگر کاهش می‌یابد. از سوی دیگر این اتفاق می تواند نوید بخش آینده هم باشد تا روابط اقتصادی ایران با سایر کشورها از طریق نظامات بانکی صورت بگیرد. بر این اساس می توان گفت که این رخداد در وجه نخست، اتفاق مطلوبی است. اما در وجه دوم، تداوم محدودیت استفاده از دلار در مبادلات تجاری و اقتصادی، همچنان برای ایران مسائل بغرنج بانکی و هزینه‌های زیادی را ایجاد می کند که نمی‌توان از نظر دور داشت. ضمن آنکه در موضوع استفاده از یورو در مبادلات بین‌المللی، همچنان نوسانات این ارز در مقابل دلار از چالش های مهم و تاثیر گذار بر اقتصاد ایران محسوب می شود، چرا که به نظر می‌رسد، این مابه‌التفاوت ارزش برابری یورو در مقابل دلار را همچنان طرف ایرانی باید پرداخت کند. از این رو، هر چند استفاده از ارزهای جایگزین دلار و از جمله یورو در مبادلات اقتصادی بین المللی، در کوتاه مدت می تواند یک مزیت تلقی شود، در دراز مدت به نظر می رسد که به صرفه و سود اقتصاد ایران تمام نمی شود. در حالت خوشبینانه استفاده از یورو در مبادلات تجاری با کره جنوبی، شاید از این منظر هم دارای اهمیت باشد که شرایط را در طی زمان به گونه ای مهیا کند تا محدودیت‌های استفاده از دلار برای دولت و فعالان اقتصادی ایران در نظام پولی و بانکی بین‌المللی از میان برداشته شود. اما در این میان، اگر قرار باشد تا دامنه استفاده از یورو در مبادلات تجاری و اقتصادی بین المللی ایران به سایر کشورهای شریک نیز تسری یابد، معضل دیگری رخ می نماید و آن هزینه ای است که بر طرف ایرانی تحمیل می شود تا بتواند دلارهای خود را در سطح جهانی به یورو تبدیل کرده و سپس در مبادلات خود با سایر کشورها استفاده کند. با این وجود، شاید این فکر مطرح شود که ایران در مبادلات تجاری و اقتصادی خود با سایر کشورها از ارزهای خود و آنها استفاده کند. در این رابطه هم باید گفت که این تجربه در دوران تحریم مورد استفاده قرار گرفته و دستاورد مفیدی هم نداشته است و دوم آنکه، در همین شیوه هم هزینه‌های زیادی در ارتباط با تبدیل ارزها به نظام پولی و بانکی کشور تحمیل شده است. ضمن اینکه دیگر ارزها قدرت و ثبات قیمت دلار را در سطح جهانی نداشته و همواره با نوسانات پردامنه قیمت و اعتبار مواجه می شوند. بنابراین به نظر نمی رسد که تبدیل ارز به یورو اولا در درازمدت و ثانیا در مورد همه کشورهای طرف همکاری با ایران، مقرون به صرفه و قابل اتکا باشد.